Σινεμά στα Πεύκα: Τί σόι γειτονιά είναι αυτή; (άποψη)

Τί σόι γειτονιά είναι αυτή;

Ρετζίκι Θεσσαλονίκης ή Πεύκα. Μια περιοχή που πριν από την οικονομική κρίση έζησε μία οικοδομική έκρηξη, φτάνοντας από το 2002 που εγκαταστάθηκα με την οικογένειά μου, μέχρι σήμερα, από πληθυσμό 6.000 κατοίκων στους περίπου 20.000!

Το Ρετζίκι είναι καταπράσινο και πανέμορφο, αφού βρίσκεται στις παρυφές του δάσους του Σέιχ Σου, έχει υψόμετρο αρκετό, ώστε να έχει θερμοκρασία 2-3 βαθμούς χαμηλότερη από το κέντρο της πόλης, θέα μέχρι τη θάλασσα, γενική άποψη των καταπληκτικών ηλιοβασιλεμάτων του Θερμαϊκού και πολύ νέο κόσμο, γιατί ήταν τα νεαρά ζευγάρια που εγκαταστάθηκαν με τα παιδιά τους αυτό το διάστημα στο χωριό που έγινε πλέον πόλη.

Τα αρνητικά της ανάπτυξης αυτής, η οποία ήταν τουλάχιστον άναρχη, η απουσία έστω μίας πλατείας, η παντελής έλλειψη χώρων ψυχαγωγίας για τους νέους (που υποχρεώνονται να συχνάζουν σε παιδικές χαρές μέχρι τα φοιτητικά τους χρόνια), το εξοντωτικό κυκλοφοριακό και πολλά άλλα σχετικά, είναι μεγάλα προβλήματα, αλλά δεν είναι ο λόγος για το συγκεκριμένο ποστ.

Εδώ και αρκετά χρόνια, μία ομάδα κατοίκων με οικολογικές ευαισθησίες που δραστηριοποιείται στον περιβαλλοντικό και πολιτιστικό φορέα «Οικο-όραμα» έχει φτιάξει μία κινηματογραφική λέσχη, η οποία προβάλλει κάθε εβδομάδα ΔΩΡΕΑΝ μία κινηματογραφική ταινία, είτε σε αφιερώματα σε σκηνοθέτες ή θεματικά ή και πολύ καινούργιες ταινίες της τρέχουσας σεζόν. Τους χειμώνες οι προβολές γίνονται στη ζεστή και φιλόξενη αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου του πρώην δημαρχείου Πεύκων, στην οδό Ειρήνης και τα καλοκαίρια στο προαύλιο του σχολείου των Καλογραιών, πίσω από το Γυμνάσιο Πεύκων.

Θα περίμενε κανείς, έτσι πίστευα εγώ που ανέλαβα το καλλιτεχνικό κομμάτι της Λέσχης δηλαδή την επιλογή του προγράμματος, ότι οι κάτοικοι της πόλης -η οποία δεν έχει κινηματογράφο- θα πλαισίωναν την προσπάθεια, θα παρακολουθούσαν τις ταινίες, τα αφιερώματα, θα μετείχαν σε συζητήσεις για το θέμα που διαπραγματεύεται το κάθε φιλμ και ότι σύντομα θα αντιμετωπίζαμε πρόβλημα χωρητικότητας.

Κι όμως, παρά την εμπειρία μου, αφού είναι η 5η λέσχη της οποίας είμαι ιδρυτικό μέλος, αποδείχτηκα αιθεροβάμονας. Ο κόσμος στο Ρετζίκι δε δίνει δεκάρα για τον κινηματογράφο, ή θεωρεί κινηματογράφο ό,τι του παρέχει το Netflix και οι άλλες πλατφόρμες. Φαίνεται να μη θέλει να κουνηθεί από τον καναπέ του, δε θέλει να γνωρίσει άλλους ανθρώπους, δε θέλει να μάθει, δε θέλει να ψυχαγωγηθεί. Μόνο να διασκεδάσει.

Οι λίγοι, αλλά πιστοί μύστες της λέσχης προσπαθήσαμε με συνεχείς συζητήσεις κοινωνικού περιεχομένου, να διαπιστώσουμε τι φταίει που, ενώ στις άλλες λέσχες στη Θεσσαλονίκη γίνεται πόλεμος για μία θέση, εδώ υπάρχει αυτή η αδιαφορία για τον πολιτισμό – πλην των διάφορων πανηγυριών που παραπέμπουν σε παλιότερες 10ετίες.

Το προσωπικό μου συμπέρασμα δεν θα σας αρέσει. Φοβάμαι ότι η πλειοψηφία των κατοίκων είναι βαθύτατα συντηρητική, σε μερικές περιπτώσεις ακραία, πρώην νεοπλουτίστικη, αθεράπευτα καταναλωτική, αδιάφορη για το σύνολο και εξαρτημένη από το πάθος για λεφτά και επίδειξή πλούτου…

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το συμπέρασμα πηγάζει σε κάποιο βαθμό από την προσωπική μου πικρία για την αδιαφορία απέναντι στην Κινηματογραφική Λέσχη, αλλά δυστυχώς δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Υπάρχει βέβαια και η μειοψηφία, που έχει ακριβώς τα αντίθετα χαρακτηριστικά. Και ειδικά στη Λέσχη μας, υπάρχουν άνθρωποι που ξοδεύουν απίστευτη ενέργεια και χρόνο για να βοηθήσουν, όπως μπορούν.

Εάν, λοιπόν, θυμώνετε με την περιγραφή της σύνθεσης της γειτονιάς, μη σκάτε. Αποφασίστε ότι είστε στην προοδευτική μειοψηφία, κι ας μην είναι αλήθεια.

Εξάλλου, τι είναι αλήθεια στις μέρες μας;

Δημήτρης Μακρής

 

ΥΓ. Με την παρούσα επιστολή δε θέλω να προσβάλλω κανέναν, αλλά να δηλώσω ότι όσο περνάει ο καιρός, όλο και μεγαλώνει η  πεποίθηση ότι «δεν αξίζει τον κόπο, μήπως να τα παρατήσω;». Τα λίγα που έκανα για τη Λέσχη μας, προφανώς δεν τα έκανα για το προσωπικό μου συμφέρον. Υπάρχουν λέσχες στην πόλη που κάθε εβδομάδα προβάλλουν εξαιρετικές ταινίες και είναι πολύ μικρότερος κόπος να γίνω μέλος τους. Η κοινωνική προσφορά δεν γίνεται με το ζόρι. Γι αυτό λέω να αναγνωρίσω το «Βατερλό» μου και να αυτοεξοριστώ στη δική μου Αγία Ελένη. Κι όπως είπαν σε διάφορες ταινίες, διάφοροι πρωταγωνιστές με πρώτο τον Κλιντ Ίστγουντ, I am too old for this shit.

Check Also

Πολύ μεγάλο το ποσοστό επιτυχίας των υποψηφίων του Λυκείου Πεύκων για την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ

Στο 91,41% ανέβηκε φέτος το ποσοστό επιτυχίας των μαθητών/τριών του Γενικού Λυκείου Πεύκων. Το μεγαλύτερο …