Ιστορικά στοιχεία

Το «Ρεντζίκι», παράφραση της λέξης Urendjick που σημαίνει «Μικρός Παράδεισος», στην άκρη του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης, λειτουργούσε πάντοτε επικουρικά στην μεγάλη πόλη και έτσι η ιστορία του παρέμεινε σχετικά άγνωστη, χωρίς να προκαλεί το ενδιαφέρον των ιστορικών και των ερευνητών, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων. Παρόλα αυτά σήμερα οι αναμνήσεις του παρελθόντος βρίσκονται διάσπαρτες ανάμεσα στις μεζονέτες και τις μονοκατοικίες που γιγάντωσαν τον «Μικρό Παράδεισο» και τον έκαναν ολόκληρη πόλη με 17.000 περίπου κατοίκους.

Οι πηγές που λειτουργούσαν από την Ελληνιστική εποχή για την ύδρευση της Θεσσαλονίκης, οι Βυζαντινοί νερόμυλοι, η παροικία που είχε δημιουργηθεί τον 18ο και 19ο αιώνα με τις επαύλεις των προξένων της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας και Ευρωπαίων εμπόρων της Θεσσαλονίκης, η παρουσία των φρερ του κολεγίου ΔΕΛΑΣΑΛ από το 1880, δείχνει μία διαχρονική ιστορική παρουσία της περιοχής.

Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν το μαγευτικό κτήμα του Ντζεκ Άμποττ, μια ζούγκλα από τεράστια δέντρα που μεταφέρθηκαν από την Ευρώπη στα μέσα του 19ου αιώνα. Βελανιδιές, κέδροι, μουριές, φιστικιές είναι μερικές από τις ποικιλίες των δέντρων του κτήματος. Το φυσικό κάλλος συμπληρωνόταν με καλλωπιστικά φυτά όπως δάφνες, κυκλάμινα, ζουμπούλια. Στο μέσο του κτήματος δέσποζε ένας τριώροφος πύργος, που η πολυτέλεια του ήταν μοναδική, ενώ σε όλη την έκταση υπήρχαν σιντριβάνια, λίμνες με γέφυρες, αγάλματα και χώροι αναψυχής, όπως περιγράφει παραστατικά ο συγγραφέας Μάριος Μαρίνος Χαραλάμπους στο βιβλίο του «Η μυστική ιστορία της Θεσσαλονίκης». Η πραγματικότητα από την υπερβολή δεν απέχουν στην περίπτωση του «Μικρού Παραδείσου» και αυτό φαίνεται από τις περιγραφές των περιηγητών που έμεναν έκπληκτοι από την ομορφιά της περιοχής. Δείγμα αυτού του μεγαλείου του παρελθόντος διασώζεται σήμερα στον Βοτανικό Κήπο δίπλα, στο Κολλέγιο ΔΕΛΑΣΑΛ.

Μέρος της ιστορίας του τόπου μας είναι και η εγκατάσταση Βλάχων από τα Μεγάλα Λιβάδια του Πάϊκου το 1922 και προσφύγων από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη το 1926. Για αυτό άλλωστε και περιγράφεται το Ρεντζίκι από τους Μαραβελάκη και Βακαλόπουλο (1993) ως ένα αληθινό μωσαϊκό προσφυγικών οικογενειών.