ΟΙΚΟ-ΟΡΑΜΑ Σύλλογος κατοίκων Πεύκων
Μία από τις καλές μου συνήθειες στο Ρετζίκι ήταν να πηγαίνω με τα πόδια στο Γυμνάσιο, όπου εργαζόμουν. Όταν μεταφερθήκαμε στο καινούργιο μας κτίριο (2006) διαπίστωσα ότι μαθητές/τριες που συναντούσα στο δρόμο τους «έχανα» και τους ξαναέβρισκα μπροστά μου λίγο πιο πάνω. Ο λόγος; Έκοβαν δρόμο σκαρφαλώνοντας στη θαμνόφυτη πλαγιά από μονοπάτι που συνδέει την οδό Ειρήνης με δρόμο κοντά στο σχολείο μας. Υιοθέτησα κι εγώ αυτή τη διαδρομή, μια μικρή απόλαυση μέσα από την πυκνή βλάστηση ποικίλων θάμνων, που άλλαζαν χρώματα και όψεις με τις εποχές, με μικρές εκπλήξεις, όπως τα κρινάκια στην αρχή της άνοιξης, τα άγρια σπαράγγια, συνοδεία με τις φωνές των πουλιών. Η πρόσβαση ήταν εύκολη αρκεί να φορούσαμε άνετα παπούτσια και να προσέχαμε σε μερικά σημεία. Για χρόνια κάτοικος της περιοχής που μένει κοντά στο μονοπάτι καθάριζε χόρτα και κλαδιά που έκλειναν το μονοπάτι και φρόντιζε να βάζει σανίδες για να μπορούμε να περνάμε το ρέμα που περνά από κει. Με τη μεταφορά του Λυκείου στο νέο κτίριο ο αριθμός των παιδιών που το χρησιμοποιούσαν αυξήθηκε το πρωί και το μεσημέρι με τη λήξη των μαθημάτων. Για μένα, ως εκπαιδευτικό, αυτός ο φυσικός χώρος και η εγγύτητά του στο σχολείο ήταν δώρο για αξιοποίηση στη βιολογία και στην περιβαλλοντική εκπαίδευση.
Όμως με τον καιρό, την αυξημένη χρήση και την έλλειψη συντήρησης, η πρόσβαση έγινε πιο δύσκολη στα ανηφορικά σημεία που γλιστρούσαν επικίνδυνα και στο σημείο του ρέματος, το άνοιγμα του οποίου μεγάλωνε και βάθυνε. Παρ’ όλα αυτά τα παιδιά συνέχιζαν και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να το χρησιμοποιούν.
Τη σχολική χρονιά 2012-2013 το σχολείο μας συμμετείχε στα προγράμματα του Ecomobility, που προάγουν την οικολογική μετακίνηση και στοχεύουν στην υλοποίηση δράσεων με τη συνεργασία του Δήμου. Οι μαθητές/τριες δεν αρκέστηκαν στη διερεύνηση ζητημάτων που αφορούν τη μετακίνηση και τα προβλήματά της στο Ρετζίκι, αλλά αποφάσισαν να δράσουν! Επειδή ένα από τα συμπεράσματά τους ήταν ότι η περιοχή μας δεν προσφέρεται για ποδηλασία, αλλά για περπάτημα, αποφάσισαν να ξεκινήσουν με το συγκεκριμένο μονοπάτι δίπλα από το σχολείο μας. Το επισκέφτηκαν, το μελέτησαν, παρατήρησαν και κατέγραψαν ότι πάνω από 150 μαθητές το χρησιμοποιούν καθημερινά ιδιαίτερα τις μέρες με καλό καιρό. Προβληματίστηκαν για την κατάστασή του, συνεργάστηκαν επί τόπου με τη γεωπόνο του δήμου για πιθανές βελτιώσεις και παρουσίασαν προτάσεις στον αντιδήμαρχο. Μεταξύ άλλων τα παιδιά ζητούσαν:
- μικρή γέφυρα στο σημείο του ρέματος,
- ξύλινους κορμούς που να σχηματίζουν σκαλάκια, ώστε να μην είναι δύσβατο το μονοπάτι ιδιαίτερα τις βροχερές μέρες,
- κλάδεμα των κλαδιών που εμποδίζουν.
Πήραμε πολλά συγχαρητήρια για το πρόγραμμα αυτό, το 3ο βραβείο μουσικής σύνθεσης και την υπόσχεση ότι θα υλοποιηθούν οι προτάσεις των παιδιών. Άλλωστε, αυτός ήταν ο στόχος των προγραμμάτων του Ecomobility, η συνεργασία δηλαδή του δήμου στην υλοποίηση των προτάσεων των παιδιών.
Δυστυχώς, μέχρι σήμερα, και μετά από πολλές προφορικές εκκλήσεις δικές μου ως διευθύντριας τότε, δεν έχει γίνει τίποτα. Βλέπω να γίνονται πολλά έργα στο Ρετζίκι, αλλά όχι αυτό που προσφέρει μια εναλλακτική πρόταση μετακίνησης μέσα από ένα φυσικό χώρο, ιδιαίτερα στους μαθητές των σχολείων μας. Αλλού τέτοιες διαδρομές αξιοποιούνται στον αστικό σχεδιασμό.
Τσαλίκη Βέτα
